Wielki Post  jest dla nas czasem, który przeżywamy zarówno wspólnotowo jak i osobiście. Jako siostry żyjące duchowością św.Franciszka z Asyżu pokutę widzimy w dwóch wymiarach: jako nawrócenie w relacji do Boga i miłosierdzie okazywane naszym bliźnim.

Ten czas poprzedzony jest u nas tzw. Tygodniem Reparacyjnym czyli od środy przed tłustym czwartkiem do Środy Popielcowej odbywa się w naszych domach nabożeństwo wynagradzające: za grzechu własne, naszego Zgromadzenia, grzechy popełniane w naszej Ojczyźnie, Kościele i świecie.

Z tak przygotowanym sercem wchodzimy w praktyki zewnętrze i pracę wewnętrzną, które niesamowicie się dopełniają i przenikają.

Zewnętrzne praktyki takie jak Droga Krzyżowa czy nabożeństwo Gorzkich Żali przeżywane wspólnotowo dają nam odczuć, że w różnych momentach naszego życia nigdy nie jesteśmy same – są siostry, moje siostry! To ich obecność uświadamia nam wielką miłość Boga dającego nam siebie nawzajem na różnych etapach życia.

Podejmowane przez nasze wspólnoty umartwienia mają konkretne przełożenie na rzeczywistość. Jeśli decydujemy się na post i rezygnację z części posiłków to na rzecz konkretnej osoby, dzieła czy pomocy ubogim, które wspieramy.

Dbamy też o to, by w tym czasie panowało większe wyciszenie i skupienie.

Po co?….bo tylko postawa milczenia otwiera nas na to, by stawać się bardziej uważnymi na obecność Boga, który sam wybiera sposób i czas działania.

Oczywiście każda z nas podejmuje osobiste wielkopostne postanowienia zgodnie z wykonywanymi obowiązkami, stanem zdrowia, możliwościami pamiętając jednak zawsze, że od praktyk zewnętrznych ważniejsze jest usposobienie serca.